Tak działa ludzki mózg, w sytuacji zagrożenia często rejestruje/zapamiętuje z pozoru banalne szczegóły, a pomija istotne fakty. Pani opowiadała historię z perspektywy 15 lat, oczywistym więc jest, że jej opowieść była nacechowana innymi emocjami niż relacja na gorąco, stąd też pewnie taki język. Na co dzień pracuję z ofiarami przemocy i zapewniam Cię, że nie ma w tym niczego dziwnego.
Moim zdaniem bardzo dobrze, że ten film powstał. W 2010 roku byłam młodą dziewczyną zamieszkującą Krzyki. Moje koleżanki i ja nie miałyśmy pojęcia o niebezpieczeństwie i często spacerowałyśmy w miejscach pokazanych na tym filmie. Aż mam gęsią skórkę jak o tym pomyślę.

Mnie najbardziej uderzyło właśnie to, że przy ponad 100 ofiarach (o których wiadomo) na przestrzeni 15. lat, sprawa gwałciciela nie została nagłośniona w mediach, żeby mieszkanki Wrocławia miały przynajmniej świadomość, że istnieje niebezpieczeństwo, żeby utrudnić gwałcicielowi zadanie...

Nigdy nie zrozumiem, dlaczego osoby które mają zerową wiedzę na jakiś temu postanawiają się na ten temat wypowiedzieć. Nie wiem czy masz za sobą napasc (mam nadzieję że nie), ale uwierz mi, że tego typu opisy i sytuacje są całkowicie naturalnym mechanizmem obronnym. Ofiarom łatwiej jest się skupić na jakimś elemencie, często bezosobowym, niż np. na rysach twarzy napastnika. Dlatego PTSD dotyczyć może np. dźwięku. W tym przypadku ofiara skupiła się na kolorze czapki, której przypisała ładunek emocjonalny. Być może pozytywnym słowem "przepiekna" łagodzi to negatywne doświadczenie.

na pierwsza czesc odpowiedzialy Ci juz osoby, ktore się na tym znaja. jakbys na ekranie zobaczyla swoje osiedle i swoje ulubione pole do spacerowania, to bys na nude nie narzekala. pozdrawiam z wroclawia (oczywiscie, ze z krzykow). to jest serial dokumentalny, a nie rozrywkowy. o jakim budowaniu napiecia Ty w ogole mowisz?

Na mnie też ten dokument zrobił piorunujące wrażenie, a szczególnie dlatego, ze zobaczyłam znajome miejsca….