reżyserskie i inne, których tu wiele. Bardzo lubię Kierston Wareing, tu mnie nie przekonała, nie miała okazji. Kupuję Franza Drameha, przekonał mnie mimo powielanego do bólu w wielu filmach wątku szlachetnego, wrażliwego buntownika ze slamsów i tanich dialogów, bo był - jak dla mnie - dobry, Stott dobry jak zazwyczaj, choć rola niegodna takiego aktora, nawet scena łomotu i grabieży słuchawek nudna i drętwa. Mój pupil Idris musiał się irytować kręcąc przygłupie, naciągane sceny poszukiwań wazonu i odkrycia testu ciążowego w koszu na śmieci, skądinąd świetnie wyeksponowanego, może z myślą o dzieciach, które również, jak by nie było, czasem korzystają z tego sprzętu. Nawet miałam wrażenie, ba, bylam pewna, że podczas swoich występów na tarasie Idris podrapie się za uchem, czy pomacha żonie/policjantom i zabłąkana kula, czy rykoszet skróci cierpienia któregoś z przypadkowo przechodzących bohaterów - że też scenarzysta nie wykorzystał takiej okazji. Przecież było w filmie kilka ujęć, kiedy to nie mający zielonego pojęcia o swoim istnieniu różni bohaterowie pojawiali się w jednym planie w tych samych zakątkach Londynu. Takie odkrywcze i oryginalne. Scenarzysta Leon Butler - co za gość - posiłkujac się chyba wspomnieniami z seansów "Amores Perros", "Babelu" czy "21 gram" nakreślił naprędce szkic czegoś na kształt naszego "Klanu", myśląc o długofalowej współpracy z tanią stacją tv, która pozwoli mu godnie żyć, wkręcił się na branżową imprezkę, by to komuś sprzedać, ale ktoś zabił jego marzenie o stałym dochodzie kręcąc to epickie dzieło. Chyba dlatego przy nazwisku chłopaka w bazie Filmwebu nie ma nic o innych osiągnięciach, przebranżowił się. Tak czy owak, na osłodę jest tyłek Elby, mimo że ujęcia nieliczne, to zacne, ten moment filmu naprawdę mnie poruszył, z tego powodu oceniam film na 7, gdyby Elba nie odsłonił tyłka - dałabym góra 5.